Lawendowa Weranda: Projekt L

środa, 3 czerwca 2020

czym będzie projekt L ? mam go w głowie od pewnego czasu... a potrzebuję do tego tylko trochę samodyscypliny
i wytrwałości...aż tyle :)

Wychodzę samotnie na drogę

Idę zagubioną polną drogą
Przez tumany kurzu błyszczy trakt
Cicha noc
Ustronie słucha Boga
Gwiazdy gwiazdom drżeniem dają znak

W niebie uroczyście jest i cudnie
Ziemia śpi w całunie sinych zórz
Czemu jest mi ciężko tak i trudno
Czekam na coś?
Żal mi dawnych burz?

Już od życia nic nie oczekuję
Nie żal mi przeszłości aż do cna
Pragnę tylko ciszą i spokojem
Okryć się i schować się we snach

Ale nie w tych chłodnych snach mogiły
Lecz by mnie omotał taki czar
Żeby w piersi schronić życia siły
Żeby w piersi tlił się życia żar

Żeby słuch mój pieścił nieprzerwanie
Nucąc o miłości słodki śpiew
Żeby wiecznie patrzył z góry na mnie
Pochylony szpaler starych drzew.

Michał Lermontow

***

Pomódlmy się w noc Betlejemską,

W Noc Szczęśliwego Rozwiązania,

by wszystko się nam rozplątało,

węzły, konflikty, powikłania.

Oby się wszystkie trudne sprawy

porozkręcały jak supełki,

własne ambicje i urazy

zaczęły śmieszyć jak kukiełki.

I oby w nas złośliwe jędze

Pozamieniały się w owieczki,

a w oczach mądre łzy stanęły,

jak na choince barwne świeczki.

By anioł podarł każdy dramat

aż do rozdziału ostatniego,

kładąc na serce pogmatwane,

jak na osiołka – kompres śniegu.

Aby się wszystko uprościło -

było zwyczajne – proste sobie -

by szpak pstrokaty, zagrypiony

fikał koziołki nam na grobie.

Aby wątpiący się rozpłakał

na cud czekając w swej kolejce,

a Matka Boska – cichych, ufnych -

jak ciepły pled wzięła na ręce.

ks. J. Twardowski

Jak nie kochać jesieni...

Jak nie kochać jesieni, jej babiego lata,
Liści niesionych wiatrem,
w rytm deszczu tańczących.
Ptaków, co przed podróżą
na drzewach usiadły,
Czekając na swych braci,
za morze lecących.

Jak nie kochać jesieni,
jej barw purpurowych,
Szarych, żółtych, czerwonych, srebrnych, szczerozłotych.
Gdy białą mgłą otuli
zachodzący księżyc,
Kojąc w twym słabym sercu,
codzienne zgryzoty.

Jak nie kochać jesieni,
smutnej, zatroskanej,
Pełnej tęsknoty za tym,
co już nie powróci.
Chryzantemy pobieli,
dla tych,
których nie ma.
Szronem łąki maluje, ukoi, zasmuci.

Jak nie kochać jesieni,
siostry listopada,
Tego, co królowanie
blaskiem świec rozpocznie.
I w swoim majestacie
uczy nas pokory.
Bez słowa na cmentarze
wzywa nas corocznie.

(T.Wywrocki)

NA NOWY ROK

Oczom
więcej blasków bursztynowych,
by mroki duszy ciepłem ogrzewały;
więcej łez dobrych i spojrzeń tęczowych,
by chmurne myśli światłem rozjaśniały...

Ustom
więcej złotych wykrzykników,
by świt umiały witać w zachwyceniu;
więcej odwagi, pewności ogników,
by rzeczy zwały prosto po imieniu...

Dłoniom
więcej wrzosowej ufności
gestów najprostszych, uścisków najszczerszych,
by znaki serca witały z radością,
jak się na niebie wita gwiazdę pierwszą...

Sercu
więcej słonecznej nadziei,
więcej muzyki dzwonków kryształowych,
by mogło znaleźć w sobie i podzielić
iskrę miłości na tysiące nowych...

(Renata Strug)

Październik...

fragm. ukochanego październikowego wiersza:

Plejady to gwiazdozbiór już październikowy.
Po szafirowym niebie płynie jak baranki,
Ponad drzew skrytych nocą
oniemiałe głowy,
Ponad brzóz skamieniałych
pozłociste pianki,

Powracam do milczenia i słodyczy nieba,
Które płaszczem jesiennym pełnym
gwiazd połyska.
Pełne stodoły złota, stoły pełne chleba,
I skrzypi na zawiasach
gwiaździsta kołyska. (...)

Plejady to gwiazdozbiór już październikowy.
Spokojnym tokiem płynąc losy twoje iści.
Powoli wyjdź przed bramę,
nie odwracaj głowy,
I zerwij parę złotych, poranionych liści.
Proch ci zostaje w dłoni,
rozwiewa się, ginie...
I słyszysz tylko ogród, co dyszy jak chory.
Złociste liście zginą i jesień ta zginie,
I złe - i dobre nawet - miną gwiazdozbiory.
Więc pocóż nam - jak gwiazdom zagubionym w mroku,
Spalać sie ogniem wiecznie,
kiedy chłód nas czeka?
Po cóż świecą Plejady i łzy w twoim oku
Gdy je ogarnia czarna przemijania rzeka?

( J. Iwaszkiewicz)

Subskrybuj

środa, 3 czerwca 2020

Projekt L

Brak komentarzy: